Ron en Jacquelien zijn de ouders van de 10 jarige Irene met ADD. Zij schreven een mail aan de orthopedagoog
Beste Silva,
We zien nu, met jullie hulp, met de gesprekken die op school, maar die jullie met name met Irene hebben gehad, dat er dingen op zijn plaats vallen. Maar evengoed zijn er nog steeds worstelingen voor haar en voor ons als ouders.
Op school is iedereen van het team op de hoogte. En zoals we dat kunnen inschatten wordt dat goed begrepen en past men zich er redelijk op aan.
Hoewel we het echt spannend vonden om te beginnen met de medicatie zien we dat ze er de vruchten van plukt. Zaken komen beter binnen, ze is rustiger en ze merkt het zelf ook goed. Een goede stap.
Als we de medicatie vergeten zijn dan is dat meteen merkbaar voor anderen.
Wij thuis zien Irene echter bijna geheel zónder medicatie. Als ze terugkomt van school is het uitgewerkt en in de weekenden geven we ze niet. Op sommige momenten vraagt ze er zelf om. Visite voor haar verjaardag, haar kinderfeestje, plekken met veel mensen. Dan zien ook wij de verandering. En dat is best wel gek.
Het is voor ons niet altijd makkelijk. Jacquelien heeft sowieso wat meer afstand. Laten we zeggen dat ik Irene wat beter begrijp. Ik kan zelf wat beter in haar hoofd en onder haar huid kruipen.
We hebben dan ook zo onze momenten dat we even echt niet weten hoe we haar uit bepaalde situaties kunnen redden of helpen. Ze kan soms zo in haar zelf keren in situaties die emotioneel of lastig voor haar zijn. Dan is alles op slot. Geen woord, een zeer gesloten lichaamshouding en een bang vogeltje zijn dan het resultaat.Afgelopen week bijvoorbeeld moest ze voor de 9 jaars vaccinatie. Dat heeft zo in haar hoofd gezeten. Al vanaf haar 7 e verjaardag kreeg ze daar lucht van en regelmatig begon ze erover. “Als ik 9 ben……..over een jaar dan…”. En afgelopen week was het zover. We moesten haar een week van te voren informeren. En vanaf dat moment ging het eigenlijk best goed. Ze sliep soms later in, maar met wat praten en relativeren ging het goed.
Zelfs op de dag van en een uur ervoor was het prima. Totdat Jacquelien en Irene bij de GGD kwamen. Toen sloeg ze dicht. Alles verkrampte, er kwam geen woord meer uit. Het resulteerde erin dat ze geen prik kreeg.
Later die middag bleek ook dat ze haar medicijnen niet had gehad op school. Eenmaal goed en wel thuis kwam ze weer tot zinnen. Ik heb telefonisch op afstand met haar gepraat en later zijn ze alsnog naar de GGD gefietst, maar die was al dicht. De dag erna heeft Jacquelien gevraagd of ze dan alsnog mocht. De ADD is aangestipt en ze hebben het langzaam ingeleid. Jacquelien was er de hele tijd bij en toen is het gelukt. Trots als een pauw.Maar het heeft wat voeten in de aarde.
Ook als ze ineens iets te horen krijgt dat heel snel voor haar gaat dan kan ze dichtslaan. De snelle verandering kan ze geen plek geven. Zoals dat ze vlak voor de rijles te horen krijgt dat ze op een groter paard mag waar ze nog nooit op heeft gereden. Achteraf vind ze dat heel mooi, want ze is dan geen beginner meer, maar op dat moment en de start van de les is een hele lastige fase.
Familiefeesten met mensen die ze minder vaak of weinig ziet zijn ontzettend lastig. Ze zondert zich het liefst af. Dat wordt niet altijd goed geïnterpreteerd door anderen die dan weer nét de verkeerde aanpak kiezen om met haar in gesprek te gaan.
Het maken van huiswerk daarin is ze (nu nog) gedreven. Maar iets lezen voor school, zonder medicatie, in een ruimte met afleiding, is voor haar eigenlijk niet te doen. Ze is dan overal met de gedachten.
Het spelen met vriendinnetjes van school is ook anders dan dat we elders zien. Ze haakt net niet aan op veel momenten en soms juist heel sterk.
We hopen dan ook samen met jullie nog wat handvatten te kunnen doorlopen om haar te begeleiden in die lastige momenten. Waar zit de sleutel? Wat kunnen we proberen? Wat kan zij proberen/leren?
We zien jullie 21 oktober in Hardenberg,
